Σκαραμαγκάς 06/09/2016

από: Maria Mas
Ήταν πριν δυο μήνες όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά το hot spot του Σκαραμαγκά. Περίμενα να δω κάτι ανάλογο με τις εικόνες που είχα στο κεφάλι μου από το λιμάνι του Πειραιά. Από αυτά που έβλεπα τόσο καιρό που μοιράζαμε σακίδια εκεί. Δηλαδή άπειρους ανθρώπους ο ένας ανάμεσα και πάνω στον άλλο να μένουν σε σκηνές, να σκεπάζονται με sleeping bags, να μοιάζουν και να είναι εξαθλιωμένοι. Ευτυχώς αυτό που είδα ήταν κάτι άλλο.
Οι άνθρωποι πια μένουν σε containers τα οποία είναι έτσι διαμορφωμένα που μοιάζουν αρκετά με σπίτι. Ένα μπάνιο στο κέντρο και 2 άνετα δωμάτια αριστερά και δεξιά του. Το ένα δωμάτιο είναι λίγο μεγαλύτερο και έχει ένα μικρό νεροχύτη και ένα air condition. Το άλλο λίγο μικρότερο με μια κουκέτα. Και την πρώτη φορά και τώρα, εντυπωσιάστηκα με το πόσο νοικοκύριδες είναι οι άνθρωποι αυτοί παρά τις ελάχιστες ανέσεις που διαθέτουν.
Τα σπίτια τους πεντακάθαρα και τα ελάχιστα υπάρχοντά τους σε απόλυτη τάξη. Έχουν φτιάξει από παλέτες ολόκληρα σαλόνια και τα έχουν έξω από τα σπίτια τους (καραβάνια) φτιάχνοντας έτσι την δική τους γειτονιά. Κάθονται εκεί και συζητούν, παίζουν, μαγειρεύουν και τρώνε όλοι μαζί ότι φτωχικό βγάλει η κατσαρόλα τους. Βλέπεις το φαγητό που τους προσφέρετε καθημερινά δεν τρώγεται και είναι πάντα το ίδιο. Σκέτες (ελάχιστες) πατάτες φούρνου, ρύζι με ένα τοστ (μόνο με τυρί) από πάνω, αρακά με 2 πατάτες και ελάχιστες φορές λίγο κοτόπουλο. Αναγκάζονται οι μάνες λοιπόν να πουλάνε ότι κοσμήματα έχουν για 50 ευρώ μόνο έτσι ώστε να μπορέσουν να αγοράσουν μερικές πατάτες, λίγα κρεμμύδια και κοτόπουλο για να μαγειρέψουν οι ίδιες και να ταϊσουν τα παιδιά τους.

Τα παιδιά τους….τι να πω για αυτές τις φάτσες;;; Όλα μαζί να τρέχουν και να παίζουν. Να μοιράζονται όσα ποδήλατα διαθέτουν, πατίνια και μπάλες. Όλα να σε βλέπουν να σε αγκαλιάζουν και να γελάνε. Όλα να είναι τόσο μα τόσο όμορφα!!
Δυο μήνες τώρα σκέφτομαι τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για τους ανθρώπους εκεί. Ποια άμεση βοήθεια θα μπορούσαμε να τους προσφέρουμε ώστε να κάνουμε την καθημερινότητα τους λιγάκι πιο εύκολη και ιδιαίτερα των παιδιών. Μίλησα λοιπόν με την Ntina η οποία βρίσκετε ανάμεσα τους 1 χρόνο τώρα. Την ξέρουν και την αγαπούν όλοι εκεί και εκείνη έχει γίνει ένα με τους ανθρώπους αυτούς. Τους γνωρίζει όλους (και είναι πάρα πολλοί) με τα μικρά τους ονόματα και συνεννοείται μαζί τους ακόμα και στα αραβικά :) Μου είπε λοιπόν να πάμε παρέα να μιλήσουμε με τους δασκάλους στο σχολείο που έχουν στήσει εκεί και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Και το κάναμε εχθές μαζί με την Si Dora.
Το Hope School στήθηκε αρχικά στο λιμάνι του Πειραιά μέσα σε μια σκηνή από δύο δασκάλους. Στην αρχή εξυπηρετούσε περίπου 50 παιδάκια. Τους μάθαιναν αγγλικά (για να μπορέσουν να συνεννοηθούν ευκολότερα σε όποια χώρα της Ευρώπης και αν πάνε) και έκαναν και μαθήματα στην μητρική τους γλώσσα.

Σήμερα, στον χώρο του Σκαραμαγκά οι μαθητές του σχολείου είναι περισσότεροι από 600 και οι δάσκαλοι περίπου 20! με βασικούς δασκάλους τον Νίκο και τον Γιάννη. Γίνονται μαθήματα αγγλικών, αραβικών και των υπολοίπων μητρικών γλωσσών τους, μαθηματικών και καλλιτεχνικών! Μιλήσαμε αρχικά με δυο από τους δασκάλους αυτούς, τον Basel και τον Deyaa. Δυο παιδιά από την Συρία, που το ήθος, η ευγένεια και η αγάπη για αυτό που κάνουν ξεχειλίζουν από τα συνεσταλμένα μάτια τους. Μάθαμε την δική τους ιστορία. Για το πώς πήραν την απόφαση να αφήσουν τον πόλεμο εκεί και μαζί τα σπίτια, τους δικούς τους, τις δουλειές τους και να ψάξουν την τύχη τους για ένα καλύτερο αύριο. Για το πόσο δύσκολα πέρασαν μέχρι να φτάσουν εδώ και για την αγωνία που έχουν μέχρι να καταφέρουν να φύγουν από εδώ. Για τραγικές ιστορίες άλλων οικογενιών που δεν ήταν τόσο τυχερές και που παραμένουν χωρισμένοι μεταξύ τους οι μισοί εδώ και οι υπόλοιποι σε άλλες χώρες που όμως ίσως να μην καταφέρουν να συναντηθούν μέσα στα υπόλοιπα 6 χρόνια λόγω των ευρωπαϊκών νόμων. 

Αφήσαμε πίσω τους δασκάλους και βγήκαμε από το γραφείο να δώσουμε ένα ποδήλατο του Άρη και ένα σκειτ του Νάσου που είχαμε πάει για τα παιδιά εκεί. Έξω, παρόλο που έβρεχε, τα παιδιά δεν σταματούσαν να τρέχουν και να παίζουν. Ένας μπόμπιρας πήρε το σκειτ και ήδη προσπαθούσε να το τιθασεύσει! Παραδίπλα άλλα παιδιά χόρευαν μαζί με μια ομάδα εθελοντών και μουσική ακουγόταν από παντού. Λες και είχαν γιορτή. Αλλά δεν είχαν. Έτσι είναι κάθε μέρα εκεί!
Πήγαμε με τα κορίτσια στο καραβάνι του Shaker να δώσουμε το ποδήλατο στην μικρή Taya η οποία θα το μοιραστεί με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς της. Μας κέρασαν συριακό κόκκινο τσαι και μιλήσαμε με τους ανθρώπους που μένουν εκεί. Δεν είναι όλοι οικογένεια, αλλά έγιναν! Η μαμά με το κορίτσι στο ένα δωμάτιο και στο άλλο ο Shaker με τον Mohamed. Ο Mohamed είναι 18 ετών και έφτασε εδώ μόνος του. Τον συνάντησε ο Shaker κάπου στην διάρκεια του ταξιδιού τους προς τα εδώ και από τότε τον έχει δίπλα του να τον προστατεύει. Ήρθε και ο βασικός δάσκαλος του σχολείου ο Γιάννης στο καραβάνι να γνωριστούμε. Άλλος ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει την ζωή του στο να βοηθάει τα παιδιά. Η κουβέντα ήταν γύρω από τους ανθρώπους που ζουν εκεί, από άλλους που έφυγαν και τους γύρισαν πίσω, γύρω από τις δυσκολίες αλλά τις όμορφες στιγμές που ζουν εκεί.

Φεύγοντας μας πήγε η Ντίνα να δούμε την προβλήτα. Μικρά μαγαζιά (σκηνές) που έχουν στηθεί πάνω στην προβλήτα και πουλάνε φαλάφελ και μπύρα πλαι στο κύμα παίζοντας παραδοσιακή μουσική. Τα πιο όμορφα μαγαζιά που μπορείς να φανταστείς ποτέ! Μαζί μας ο Shaker όλη αυτή την ώρα ο οποίος μας συνόδευσε διακριτικά μέχρι το αμάξι.
Γυρίσαμε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά και οι τρεις μας. Γεμίσαμε όρεξη και ενέργεια να συγκεντρώσουμε όλα όσα χρειάζονται οι άνθρωποι εκεί. Όλα όσα μπορούμε εμείς σαν ΠΑΡΕΑ να τους προσφέρουμε και ανυπομονησία να ξαναβρεθούμε κοντά τους και να γίνουμε ένα με τον μαγικό κόσμο τους ξανά, έστω για λίγο.!
** Εδώ θα βρείτε την ανάλογη δράση που ανεβάσαμε σχετικά με τις παραπάνω ανάγκες. Κάθε βοήθεια είναι πολύτιμη :) https://www.facebook.com/events/326897474368102/